Onze eerste ervaring met Laos

Laos

Onze eerste ervaring met Laos was guesthouse Sa Sa Lao in Luang Prabang, we kwamen daar eind van de middag aan. Dit guesthouse is één en al bamboe, waar je ook kijkt alles is bamboe, erg creatief en sfeervol gemaakt We kregen zo’n bamboehuisje toegewezen. Er stond een heerlijk bed in en de douche was lekker warm. Bij het boeken hadden we hier ook bewust voor gekozen, mooie huisjes, mooie tuin met uitzicht op de rivier en op 1 kilometer afstand van restaurantjes. Na het uitpakken van onze spullen gingen we in het donker, en dat is hier om 6 uur, op pad en op zoek naar een restaurant. Bij de eerste aangekomen stapten we naar binnen, helaas hier werd geen Engels gesproken dus maakten we eetgebaren, dat had ze begrepen, en kwam terug met een kom rijst noodle. Dit is niet wat we in gedachten hadden. Na flink zoeken kwamen we na 3 km bij een Koreaans restaurant terecht. We bestelden twee gerechten vanaf een plaatje uit een map. Al gauw was onze tafel gevuld met 19 stuks kleine schaaltjes met vreemd voedsel. We keken elkaar lachend aan en begonnen te eten. We herkenden sla, tahoe, rawit, gupjes en een soort van saté saus. Na 3 minuten eten kwam er een pan kokende soep op tafel (niet besteld) en de 2 schalen, die leken op wat we gekozen hadden op de plaatjes. De bediening kwam verdacht veel langs om te vragen of het smaakte, we knikte wel ja, maar het eigenlijk was het niet zo lekker, zachtjes uitgedrukt. Het guesthouse was op zich prima, alleen lag het bij een grote bouwput en afgelegen van alle reuring en restaurantjes. Met deze ervaring hebben we besloten om toch maar naar een ander onderkomen te zoeken. We zijn de omringende landen gewend waar eigenlijk wel om elke hoek een restaurantje te vinden is.

Het nieuwe onderkomen is een guesthouse geworden midden in het centrum van Luang Prabang, deze stad staat op de werelderfgoedlijst, dus dit kan niet meer stuk. Ook hier net als in Chiang Mai hebben we de straatjes doorkruist. En hier kan je ook van Wat naar Wat lopen, maar er zijn verschillen hier moet je vaak betalen voor een bezoek en dat is in Thailand veel minder. Dat geeft niet want ik hoop dat dit ten goede komt voor restauratie. Want oh oh wat kan ik hier wonderen doen met onze hogedrukspuit. Ook als je ‘s avonds op pad gaat, zie je weinig mensen, dat is raar vinden wij in deze toeristische stad. Alleen in de hoofdstraat van het centrum, bij de vele guesthouses en restaurantjes, is het gezellig druk s’avonds met een lange avondmarkt. Eén gedeelte op deze markt is alleen maar food, vele stalletjes met geroosterd vlees en vis, vele groente gerechten en noodlesoup, het is onwijs druk hier.

In Luang Prabang zijn twee gammele bamboebruggen over de Mekong. Deze worden maar zes maanden per jaar gebruikt. Als het regenseizoen komt worden ze afgebroken, omdat dan het water te hoog komt en de stroming te sterk is. We moesten een klein bedrag betalen (7.000 kip = € 0.70) voor onderhoud en wederopbouw, maar dat was de ervaring wel waard.

Op pad, naar de Kuang Si Waterfalls. Men zegt dat deze watervallen de mooiste van Azië zijn!
Onze scooter werd om half negen bij het guesthouse afgeleverd, na een kleine inspectie en na het ontbijt zijn we weg gegaan. Het was mistig geweest afgelopen nacht, dus best fris. Maar al snel kwam de zon door en liep de temperatuur op naar 33 graden. Een mooie rit met vele vergezichten en prachtige bergen op de achtergrond, kortom genieten. Na een uurtje kwamen we aan bij de watervallen en kon de wandeling beginnen. Al snel kon je kiezen tussen de toeristische route of de trekking route door het bos met bijzondere bomen. Wij hebben gekozen voor het laatste en deze was zeer mooi, erg stijl en lekker rustig. Het was dan ook een flinke klim, maar zeker de moeite waard. We zijn langs de ene kant van de waterval omhoog geklommen en via de andere kant naar beneden gelopen, een wandeling van ruim 7 km.

De wekker gezet om 05.15 uur.

Tak Bat (de aalmoesronde) is een eeuwenoude traditie die centraal staat in het boeddhisme waarbij monniken op blote voeten, geruisloos, door het oude stadsgedeelte lopen. Tijdens de zonsopkomst wacht de lokale bevolking aan de kant van de weg, geknield op matjes, de monniken op. Ze lopen een vaste route, van oost naar west. De lokale bevolking geeft offers aan de monniken, voornamelijk sticky rice, maar ook bijvoorbeeld snoepgoed.

In het boeddhisme staat het “uit handen geven” centraal. Monniken doen afstand van verlangens, haat en leven van giften. Geld gebruiken zij niet. De Tak Bat is dan ook echt de manier om hun eten voor die dag op te halen. De kern van het boeddhisme is dan ook : Offer en ontvangst. De Tak Bat is een teken van wederzijds respect en compassie tussen de monniken en de lokale bevolking.

Alle monniken van iedere tempel lopen om en om langs de lokale bevolking waarbij de oudste monnik van de tempel altijd voorop loopt en de jongste monnik achteraan. Deze bijzondere ervaring wilden we graag zelf beleven. Heel mooi als je van verschillende kanten lange rijen met monniken ziet aan komen lopen.

Tweede kerstdag gaan we op weg naar Nong Kiaw. Volgens de gids is er in het plaatsje niet veel te doen maar de grootste bezienswaardigheid is de omgeving, we zijn benieuwd.

Fijne kerstdagen allemaal.